kostisart: Νοεμβρίου 2013

Caravan ( oil on canvas 50 X 40 )

Fenced Dreamland (oil on canvas 140 X 35 )

White Pages

W H I T E P A G E S

I can imagine it.

I can imagine me.

There, as I am lying dead, myself with my only desire to come back and erase all my traces. Everything I have created everything I have written, or painted. And even everything I said or meant, while things continue on their long journey, as though they haven’t even been experienced by me.

Now I am here, and writing.

I am writing, because I am dead.

At this beach, with the white sand, and piles of sticks, with scattered driftwood, of all sizes laying on it. Further away the sea is pushing carelessly its little waves. In the background the sun, Dazzled, and looking sick. Sunken into cloudy oceans, where they are waving obscured mountain-lines.

The wind is blowing, and every now and again, a narrow strip of light escapes the sky’s dark face and reaches up to here.

The wind is blowing and the sand is whipping my face, but I have stopped listening.

I am simply writing.

The shore is getting quieter by the minute. The light has now gone, and the darkness is slowly coming down from the mountain.

The trees are waving their tallest fine branches, and bidding farewell to daylight, with the old conscience delaying silently, the second last moment, that refuses to face the end of it.

And I am just sitting here, with my back turned against the sea, and a bunch of odd creatures, that have escaped history’s broken door, that has nothing to describe for itself, parading right in front of my own eyes, until they get lost into the white pages I hold in my hands.

And I hold them

And I keep on holding them.

And they are getting more…. And even more.

WHITE PAGES

ΕΝΑΣΤΡΟΣ ΛΟΓΟΣ 2010

Έναστρος Λόγος ( 2010 )

ΓΕΡΑΣΜΕΝΗ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ιστορία μου γέρασε πιά.

Είναι γριά παράλυτη.

Σε μόνιμη καταστολή εμπνέεται

με μηχανική υποστήριξη

συνδεδεμένη με ορό

που στάζει αντιβιοτικούς στίχους.

Μιλάει για την ελπίδα σε συκευασία δώρου,

την ομορφιά, τη νιότη, την παντοτινή αγάπη

και την αλχημική μετατροπή τους σε μόλυβδο

μ' ένα ρίνισμα λογικής.

Η ιστορία μου δεν είναι γριά.

Ποτέ δεν ήταν νέα για να γεράσει.

Δεν είναι παράλυτη ούτε σε καταστολή.

Ποτέ της δεν μιλάει.

Δεν την αφορά η ελπίδα, η νιότη, ούτε η

παντοτινή αγάπη.

Κάθεται μόνο και κοιτάζει.

Κάθεται πλάι στο μεγάλο μακρόστενο παράθυρο

απ' όπου μπορεί να δει το μπλε.

Το μπλε που ξεχειλίζει από τις χούφτες τ΄ ουρανού.

Το πράσινο που τραγουδάει ξαπλωμένο στο χορτάρι.

Το κίτρινο που χορεύει ανάμεσα στα στάχυα.

Το κόκκινο που ανθίζει σκαρφαλωμένο στο περβάζι.

Και το άσπρο

Το άσπρο που περνάει επάνω σ' ενα σύννεφο,

δίχως να λογαριάζει.

MY OLD LITTLE STORY

My story has now grown old, like a disabled old lady, in a permanent

suppression, inspired, by technical support, hooked up on a drip, dripping

verses of antibiotics.

It talks about hope, in a package, wrapped up as a present.

It talks about the beauty, the youth, the eternal love, and the alchemic

transformation, into lead, with a speck of logic.

But no my story is not like an old lady. She was never young to get old now.

She is not disabled, and neither suppressed. She never speaks, and she is

not concern about hope, youth, or even eternal love.

Just sitting there and observes, sitting next to the big long window where

you can see the blue…

The blue that overflows from the sky's hollow hands,

The green that sings lying on the grass.

The yellow that dances out in the field of wheat

The red that flowers up on the window perch

And the white…. yes the white, hanging off the clouds with no concerns at all...

ΛΕΥΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ 2005

ΣΤΑΘΜΟΣ ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ
ΗΜΕΡΑ ΒΡΟΧΕΡΗ

Πυκνά   σύννεφα   είχαν   σκεπάσει   τον ουρανό.     Έρχονταν   βροχή.   Οι   περισσότεροι   άνθρωποι    είχαν  ταχύνει  το   βήμα  τους.   Άλλοι  δεν  νοιάζονταν.
Ο  μικροπωλητής   έσπρωξε   το καρότσι   με    τις  εφημερίδες και τα περιοδικά   κάτω   από   ένα    υπόστεγο. Δίπλα   στη   βαριά   σιδερένια πόρτα   του   σταθμού.   Κι   ήταν   αυτός   ο   πιό   μεγάλος,    ο   πιό   λαμπρός   σε ολόκληρη τη xώρα.   Γραμμές    πολλές   έφευγαν και   κατεφεύγαν   σ΄ αυτόν.   Κόσμος   χιλιάδες περνούσε   από   ΄δω.   Κι   ένα   φως.   Φως   σκυθρωπό   έπνεε   από τη   γυάλινη σκεπή.     Και κατέρεε   και σηκώνονταν   σα   ζαλισμένη σιωπή.   Σαν αχλή  χλομή  που  μέσα της  έπλεαν βουβές  σκιές σέρνοντας πίσω  τους  δυσκίνητες   αποσκευές.                                                                                                                                         Κάποιο   τρένο   ήρθε   και   σταμάτησε.   Γραμμή   τρία.   Το  ρολόι   χτύπησε   έξι   φορές.   Οι   πόρτες   άνοιξαν και   οι   πρώτες   σταγόνες   έπεσαν   από   τον   ουρανό.   Κόσμος κατέβηκε   πολύς.    Κάποιους τους   περιμένε   μια αγκαλιά.   Άλλοι   φόραγαν στολές.   Είχε ξεσπάσει   πόλεμος.   Δεν   μπορούσε κανείς   να μάθει   και   πολλά. Αυτοί που ήξεραν έλεγαν πως δεν   ήταν μακριά.    Πως δεν θα αργούσε, θα 'φτανε όπου νάναι   μέχρι εδώ.    "Ο Θεός   δεν θ' αφήσει   να συμβεί   τέτοιο   κακό",    είπε η κυρία που κρατούσε ένα αγοράκι από το   χέρι   κι έκανε το σταυρό   της.     Κάποιο   τρένο   ξεκίνησε να φύγει.   Γραμμή δώδεκα. Μαμά   θα   πάρουνε και το μπαμπά?   Ο   κόσμος   χαιρετούσε   αυτούς   που έμεναν   πίσω. Χαμόγελα   και   συμβουλές,   ευχές   και   προσευχές   κι οι   στρατιώτες  έστεκαν    χαμένοι.
Γραμμή   εννιά,   τέσσερα,   δεκαεπτά.   Τα   μεγάφωνα   έβγαζαν   ανακοινώσεις,   οι   εφημερίδες   παραρτήματα κι   ο   μικροπωλητής   το   ψωμί   του.   Είχε   αρχίσει   να   βρέχει  και δεν   ήταν   πιά   νέος.    Οι   κινήσεις του   ήταν   αργές.   Ξεχώρισε και   τακτοποίησε   τα   χρήματα στις τσέπες του.    Κέρματα δεξιά.   Χαρτονομίσματα   αριστερά.    Ξεπούλησε   νωρίς.   Δυό   τρεις   εφημερίδες   είχαν μείνει   μόνο   να   κρέμονται.   Σκέπασε   τα   περιοδικά,   έκλεισε   μέχρι   επάνω το   μπουφάν   κι   έπιασε   να σπρώχνει   το   καρότσι.   Βγήκε   στο   δρόμο   και   προχώρησε μες τη βροχή.   Κι   έσβηνε πίσω   του ο θόρυβος   από   το σταθμό.
Οι   εφημερίδες   που   είχαν   απομείνει   κρεμασμένες   είχαν   μουλιάσει   από   το   νερό   και   οι   πρώτες σελίδες   άρχισαν να πέφτουν.     Σελίδες   λαμπρές.   Ένδοξες   στιγμές.   Αυτή   ήταν η   ιστορία.   Έτσι έλεγαν τα νέα.   Σκούπισε   το πρόσωπό του    και   συνέχισε   διασχίζοντας   έναν από τους   κεντρικούς   δρόμους   της   πόλης.    Αργά   και   σταθερά.    Συνέχιζε   έτσι   να   προχωράει   αφήνοντας   πίσω του   σελίδες.   Σελίδες   που   συνέχιζαν   να   πέφτουν   παρασέρνοντας   μαζί   τους   τα χρυσά   γράμματα   της   ιστορίας.     Μιάς   αρχικά   μετέωρης   και   αμήχανης   ιστορίας,   μέχρι    ν' αρχίσει   να   ταλαντεύεται   ολοένα   πιο   γρήγορα   στο   ρυθμό   ενός   αιώνιου   εκκρεμούς,    ώσπου   να   παρασυρθεί    και τελικά   βουλιάξει    στο   χείμαρο   των   ορμητικών   δακρύων.   Κάποιοι    διαβάτες    έτρεχαν    να   κρυφτούν    κάτω   από   κάποιο   υπόστεγο.      Άλλοι   δεν    νοιάζονταν.

CENTRAL STATION
RAINY DAY

Thick clouds had covered the sky. The rain was approaching.
While most people increased their pace, others didn't care.
The vendor pushed his stroller with his newspapers and magazines under a small tent, next to the heavy iron door of the station. And it was this. The greatest and the most splendid station in the whole country. Many lines started and ended there. Thousands of people would come and go. And a light, a gloomy light hung in the wind from the glass roof. And it faded and then grew bright like a hazy silence. Like a pale mist which within stood mute shadows carrying unwieldy luggage.
A train arrived. Line three. The big clock rang six times. The doors flung open and the first rain drops fell from the sky. Many people rushed out of the train. Some were greeted by hugs. Others wore uniforms. War had broken out. None could find out much about war. The true reasons and the consequences. Those who knew said it wasn't far away. It wouldn't be late. It would be here, soon. "God wouldn't allow such a thing to happen", exclaimed a young lady as she held her child by the hand. Someone made the sign of the cross while something unclear was murmured. A train departed. Line twelve. "Mommy, are they going to take daddy?"
Many people waved their last farewell. Smiles and advise.
Blessings and prayers were shouted. Soldiers stood and watched as the promises dissolved and disappeared into thin air.
Line nine; line four, fourteen and seventeen. Τhe loudspeakers made announcements, the newspapers constantly published new headlines and the vendor earned the bread and milk for his children. He wasn't young anymore. His movements were slow. He separated and then arranged the money in his pockets. Coins on the right . Paper bills on the left. He sold his merchandise early. Two or three newspapers
were left hanging on the rope. He covered the magazines. Buckled his jacket, and began to push his stroller. He walked through the rain. The newspapers that had been left hanging from the rope had been soaked and the front pages had begun to fall off. Illustrious pages. Glorious moments. That was the story. That was the news. Glorious. He wiped his face. And went on crossing one of the city's central roads. A
bright road where victorious marches had taken place long ago.
And then wiped his face again. Αnd went on slowly and steadily. He went on pushing his stroller as the pages fell behind. With the fallen pages drifted the golden letters of history. An impetuous history at first. Then a hovering and puzzled one. And then a wavering history grasped from the iron hand of the eternal pendulum, which drifted and finally sank from the torrent of the unstoppable tears. Some people
had increased their pace, as they looked for a shed to stay under. Others didn't care.