ΛΕΥΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ 2005

ΣΤΑΘΜΟΣ  ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ  
ΗΜΕΡΑ  ΒΡΟΧΕΡΗ



Πυκνά   σύννεφα   είχαν   σκεπάσει   τον  ουρανό.     Έρχονταν   βροχή.   Οι   περισσότεροι   άνθρωποι    είχαν  ταχύνει  το   βήμα  τους.   Άλλοι  δεν  νοιάζονταν.                             
Ο  μικροπωλητής   έσπρωξε   το  καρότσι   με    τις  εφημερίδες  και  τα  περιοδικά   κάτω   από   ένα    υπόστεγο.  Δίπλα   στη   βαριά   σιδερένια  πόρτα   του   σταθμού.   Κι   ήταν   αυτός   ο   πιό   μεγάλος,    ο   πιό   λαμπρός   σε  ολόκληρη  τη  xώρα.   Γραμμές    πολλές   έφευγαν  και   κατεφεύγαν   σ΄ αυτόν.   Κόσμος   χιλιάδες  περνούσε   από   ΄δω.   Κι   ένα   φως.   Φως   σκυθρωπό   έπνεε   από  τη   γυάλινη  σκεπή.     Και   κατέρεε   και  σηκώνονταν   σα   ζαλισμένη  σιωπή.   Σαν αχλή  χλομή  που  μέσα της  έπλεαν βουβές  σκιές σέρνοντας πίσω  τους  δυσκίνητες   αποσκευές.                                                                                                                                         Κάποιο   τρένο   ήρθε   και   σταμάτησε.   Γραμμή   τρία.   Το  ρολόι   χτύπησε   έξι   φορές.   Οι   πόρτες   άνοιξαν  και   οι   πρώτες   σταγόνες   έπεσαν   από   τον   ουρανό.   Κόσμος  κατέβηκε   πολύς.    Κάποιους  τους   περιμένε   μια  αγκαλιά.   Άλλοι   φόραγαν  στολές.   Είχε  ξεσπάσει   πόλεμος.   Δεν   μπορούσε  κανείς   να  μάθει   και   πολλά.  Αυτοί  που  ήξεραν  έλεγαν  πως  δεν   ήταν  μακριά.    Πως  δεν  θα  αργούσε,  θα  'φτανε  όπου  νάναι   μέχρι  εδώ.    "Ο  Θεός   δεν  θ' αφήσει   να  συμβεί   τέτοιο   κακό",    είπε  η  κυρία  που  κρατούσε  ένα  αγοράκι  από  το   χέρι   κι  έκανε  το  σταυρό   της.     Κάποιο   τρένο   ξεκίνησε  να  φύγει.   Γραμμή  δώδεκα.  Μαμά   θα   πάρουνε  και  το  μπαμπά?   Ο   κόσμος   χαιρετούσε   αυτούς   που  έμεναν   πίσω.  Χαμόγελα   και   συμβουλές,   ευχές   και   προσευχές   κι  οι   στρατιώτες  έστεκαν    χαμένοι.                                                                              
Γραμμή   εννιά,   τέσσερα,   δεκαεπτά.   Τα   μεγάφωνα   έβγαζαν   ανακοινώσεις,   οι   εφημερίδες   παραρτήματα  κι   ο   μικροπωλητής   το   ψωμί   του.   Είχε   αρχίσει   να   βρέχει  και  δεν   ήταν   πιά   νέος.    Οι   κινήσεις  του   ήταν   αργές.   Ξεχώρισε  και   τακτοποίησε   τα   χρήματα  στις  τσέπες  του.    Κέρματα  δεξιά.   Χαρτονομίσματα   αριστερά.    Ξεπούλησε   νωρίς.   Δυό   τρεις   εφημερίδες   είχαν  μείνει   μόνο   να   κρέμονται.   Σκέπασε   τα   περιοδικά,   έκλεισε   μέχρι   επάνω  το   μπουφάν   κι   έπιασε   να  σπρώχνει   το   καρότσι.   Βγήκε   στο   δρόμο   και   προχώρησε  μες  τη  βροχή.   Κι   έσβηνε  πίσω   του  ο  θόρυβος   από   το σταθμό.        
 Οι   εφημερίδες   που   είχαν   απομείνει   κρεμασμένες   είχαν   μουλιάσει   από   το   νερό   και   οι   πρώτες  σελίδες   άρχισαν  να  πέφτουν.     Σελίδες   λαμπρές.   Ένδοξες   στιγμές.   Αυτή   ήταν  η   ιστορία.   Έτσι  έλεγαν  τα  νέα.   Σκούπισε   το  πρόσωπό  του    και   συνέχισε   διασχίζοντας   έναν  από  τους   κεντρικούς   δρόμους   της   πόλης.    Αργά   και   σταθερά.    Συνέχιζε   έτσι   να   προχωράει   αφήνοντας   πίσω  του   σελίδες.   Σελίδες   που   συνέχιζαν   να   πέφτουν   παρασέρνοντας   μαζί   τους   τα  χρυσά   γράμματα   της   ιστορίας.     Μιάς   αρχικά   μετέωρης   και   αμήχανης   ιστορίας,   μέχρι    ν'  αρχίσει   να   ταλαντεύεται   ολοένα   πιο   γρήγορα   στο   ρυθμό   ενός   αιώνιου   εκκρεμούς,    ώσπου   να   παρασυρθεί    και  τελικά   βουλιάξει    στο   χείμαρο   των   ορμητικών   δακρύων.   Κάποιοι    διαβάτες    έτρεχαν    να   κρυφτούν    κάτω   από   κάποιο   υπόστεγο.      Άλλοι   δεν    νοιάζονταν. 


CENTRAL  STATION      
RAINY  DAY

Thick  clouds  had  covered  the  sky.  The  rain  was  approaching.
While  most  people  increased  their  pace,  others  didn't   care.
The  vendor  pushed  his  stroller  with  his  newspapers  and  magazines  under  a  small  tent,   next  to  the  heavy  iron  door  of  the  station.  And   it  was   this.  The  greatest  and  the  most  splendid  station  in  the  whole  country.  Many  lines  started  and  ended  there.  Thousands  of  people  would  come  and  go.  And  a  light,  a  gloomy  light   hung  in  the  wind  from  the  glass  roof.  And  it  faded  and  then  grew  bright  like  a  hazy  silence.  Like  a  pale  mist  which  within  stood  mute  shadows  carrying  unwieldy  luggage.
A  train  arrived.   Line  three.   The  big  clock  rang  six  times.  The  doors  flung  open  and  the  first  rain  drops  fell  from  the  sky.  Many  people  rushed  out  of  the  train.  Some  were  greeted by  hugs.   Others  wore  uniforms.  War  had  broken  out.  None  could  find  out  much  about  war.   The  true  reasons  and  the  consequences.  Those  who  knew  said  it  wasn't   far  away.  It  wouldn't  be  late.  It  would  be  here,  soon.     "God  wouldn't  allow  such  a  thing  to  happen",   exclaimed  a  young  lady  as  she  held  her  child  by  the  hand.  Someone  made  the  sign  of  the  cross  while  something  unclear  was  murmured.   A  train  departed.   Line  twelve.   "Mommy,  are  they  going  to  take  daddy?" 
Many  people  waved  their  last  farewell.   Smiles  and  advise.
Blessings  and  prayers  were  shouted.       Soldiers  stood  and  watched  as  the  promises  dissolved  and  disappeared  into  thin  air.      
Line  nine;   line  four,  fourteen  and  seventeen.       Τhe  loudspeakers   made  announcements,   the  newspapers  constantly  published   new  headlines  and  the  vendor  earned  the  bread  and   milk  for  his  children.   He  wasn't  young   anymore.  His  movements   were  slow.  He  separated   and  then  arranged  the  money  in  his  pockets.  Coins  on  the  right .  Paper bills  on  the  left.  He  sold  his  merchandise  early.  Two   or  three  newspapers
were  left  hanging  on  the  rope.   He  covered  the  magazines.  Buckled   his  jacket,  and  began  to  push  his  stroller.  He  walked  through  the  rain.   The  newspapers  that  had  been  left  hanging   from  the  rope  had  been  soaked  and  the  front  pages  had  begun  to  fall  off.   Illustrious  pages.  Glorious  moments.  That was  the  story.  That  was  the  news.  Glorious.  He  wiped  his  face.  And  went  on  crossing  one  of  the  city's  central  roads.   A
bright  road  where  victorious  marches  had  taken  place  long  ago.
And  then  wiped  his  face  again.   Αnd  went  on  slowly  and  steadily.  He  went  on  pushing  his  stroller  as  the  pages  fell  behind.  With  the  fallen  pages  drifted  the  golden  letters  of  history.  An  impetuous  history  at  first.  Then  a  hovering  and  puzzled  one.   And  then  a  wavering  history  grasped  from  the  iron  hand  of  the  eternal  pendulum,   which  drifted  and  finally  sank  from  the  torrent  of  the  unstoppable  tears.   Some  people
had  increased  their  pace,  as  they  looked  for  a  shed  to  stay  under.   Others  didn't  care.